Helaas was Eva zondagmorgen zo ziek en had ze koorts, dus mocht ze van de dienstdoende arts niet nog een keer voor een paar uur naar huis, een flinke tegenvaller, maar we hadden wel de glimlach van zaterdag nog op ons gezicht, en Eva zelf voelde maar al te goed dat het echt niet kon.
Eva is nu echt heel ziek, haar mond en eigenlijk haar hele lichaam is kapot, ook heeft ze diverse keren overgegeven, heeft ze flinke koorts met pieken tot 39,5 en dus vol aan de antibiotica, praten gaat heel moeilijk, afgelopen nachten minimaal geslapen, maar toch heeft ze wel energie om te lezen, en dat is dan weer onbegrijpenlijk, maar toch ook bijzonder, dat ze met die kleine dingen die nog kunnen, toch gewoon aan de slag gaat.
Vandaag naar de Daniel den Hoed kliniek geweest met de ambulance, want met eigen vervoer had gewoon niet gekund, daar is er een High dosis CT-scan gemaakt en zijn de diverse Tatoo stippen geplaatst, dit alles ter voorbereiding van de bestraling die in principe de 23ste februari gaat starten, Eva was heel verdrietig en mischien wel bang, weer een nieuwe fase van behandelen, weer heel veel onderzoeken en vreemde nieuwe doctoren, een andere afdeling, en u moet niet vergeten dat Eva bij de meeste gesprekken over de behandeling er wel gewoon bij is!, en als het dan uitgebreid over jezelf gaat, de risico`s, de bijwerkingen, en de vele problemen die kunnen ontstaan, dan kan het toch niet anders dan dat je je daar heel erg onzeker en verdrietig bij voelt, want zo voelt het al voor ons!
Vandaag kwamen ook Annelore (Mirjam zus) en nichtje Tessa en neefje Luuk op bezoek, want luuk was gisteren jarig geweest en wilde absoluut ook naar Eva, mooie verhalen over wat hij allemaal had gekregen, kregen Eva natuurlijk weer aan het glimlachen, ook vanavond nog even bellen met haar broer, ondanks dat praten bijna niet gaat is alleen al bijzonder om aan te horen, wat een vriendschap!
De komende week zal zwaar zijn, ook voor ons, want ik ben zelf nog steeds flink verkouden, hik zelfs tegen een griepje aan, en kan dus absoluut niet naar Eva, herstel na deze zware Chemokuur, zal moeizaam zijn, en door de vele onderzoeken en voorbereidende behandelingen krijgt ook Eva geen rust, maar goed, we blijven vooruit kijken, en weten uit ervaring dat Eva haar beenmerg sterk is, en dus ook nu mischien weer snel herstel in kan leiden.
We leven nu echt bij de dag, het kan niet anders, Mirjam slaapt weer in Rotterdam, nadat Oma van Beuzekom afgelopen nacht een keertje overgenomen heeft, morgen maar weer afstemmen hoe verder?, op 1 of andere manier lukt het ons iedere keer toch. God onze Vader geeft ons die mogelijkheden, en we zijn Hem daarvoor ook dankbaar, maar tegelijkertijd vragen we Hem nu dringend om toch wel even wat meer rust, we blijven bidden en alle zorgen bij Hem neerleggen, en rekenen echt op u als medebidders.
Wim