Woorden van “onze” oncoloog die nu, ruim 8 uur later, nog steeds als echo door mijn hoofd knallen, woorden die je niet wil horen, woorden die je niet kan begrijpen, woorden waarvoor je geen woorden meer hebt. wat doet dit pijn!
Woensdag middag is ons na de team bespreking in een persoonlijk gesprek verteld dat er voor Eva geen reele behandeling meer mogelijk is, zowel chemo, bestralen of operatief nog iets ondernemen zijn geen optie meer. De kankertumor groeit hard, en met name de nierfunctie is dusdanig in de knel gekomen, waardoor de artsen verwachten dat Eva de komende dagen heel hard achteruit zal gaan, en zelfs binnen enkele dagen mogelijk al in een coma zal geraken waaruit ze niet meer wakker zal gaan worden.
Wij, als ouders moesten kiezen tussen opereren met heel veel risico, met een voor Eva onmogelijke weg van pijn en moeite, of stoppen met behandeling en zo snel mogelijk naar huis, waar Eva in alle rust zal inslapen omdat haar lichaam nadat ze in coma zal geraken stopt met functioneren, deze vraag ligt ineens op tafel, dit is onmenselijk, je wilt toch altijd alles proberen, je geeft toch nooit je kind op!, je stopt toch nooit totdat er echt niets meer kan?!
Toch hebben wij gekozen voor een menswaardig einde voor Eva, ze heeft genoeg gevochten! het lichaam is op, haar beenmerg kan niet meer, en nog meer opereren zou een keuze zijn in ons belang, en zeker niet in het belang van Eva zelf. Mirjam en ik hebben het samen aan Eva verteld, dat ze gaat sterven, ze moest heel erg hard huilen, en zei dat ze nog niet dood wilde, ook vroeg ze of het nog dit jaar was?, en wij moesten haar zeggen dat het heel veel eerder zal zijn! je hart breekt, alles in je lichaam doet zeer, we huilden alle drie, en je probeert te beseffen waaraan Eva allemaal denkt als ze dit aanhoord.
In de auto, toen we samen naar huis reden, luisterden we naar een CD van Herman Boon, ze pakte mijn hand vast, en vroeg me of ik haar nooit wilde vergeten, ik beloofde haar dat direct, want ik weet zeker dat ik haar nooit zal vergeten, aan haar gezicht zag ik dat het haar rust gaf.
Inmiddels zijn we al thuis, en hebben we al een hele mooie avond achter de rug met elkaar als familie ( incl.opa`s en oma`s), ook het afscheid, van het Sophia ziekenhuis, de oncoloog en de verpleging, die met alles wat mogelijk was voor Eva`s toekomst hebben gestreden, was bijzonder, en bevestigd dat we de juiste beslissing hebben genomen.
De komende dagen zullen we met elkaar zo veel mogelijk rondom Eva gaan beleven, er bestaat geen scenario voor het sterven van je bloedeigen kind, je probeert het te beseffen, het zal een plek moeten krijgen, nu lijkt dit alles nog onmogelijk, en moet ik er heel veel van huilen.
Vragen, vragen en nog eens vragen, Eva heeft ze, wij hebben ze, eigenlijk iedereen om ons heen heeft ze wel, hoe kan dit nou? Hoe kan God onze vader dit nu laten gebeuren bij zo`n mooie meid van 12 jaar, het voelt zo fout, zo onrechtvaardig, zo…………????? Ik heb er geen antwoordt op, ook ik ben in gevecht met alles in mijn lijf, tegen wie of wat eigenlijk weet ik niet?
Ik leg biddend mijn verhaal bij God onze Vader, vraag hem nogmaals om een wonder, en geef mijn grote zorgen en problemen af aan Hem die mijn vaderschap gaat overnemen, en vertrouw er samen met Eva op, dat als het eenmaal zo ver is, Hij dit voor Eeuwig zal doen.
Wim