Afgelopen maandag was de laatste keer dat Eva bestraald is, incl. de verlenging 20 keer, en nog steeds is zij daar heel erg moe van.
Vanaf nu is het wachten op 12 april, en dat valt niet mee voor ons, want het spookt toch door je hoofd dat de uitgestelde transplantatie een extra risico is, ondanks dat de diverse artsen ons aan alle kanten geruststelden, voelt het anders omdat er eerst alleen maar is gesproken over zo snel mogelijk, en nu ineens zou dat toch niet echt nodig zijn?
Eva heeft de laatste dagen veel last van zenuwpijn, dit uit zich in zere benen, buikpijn en ook op diverse andere plaatsen in haar lichaam, een op zich bekend verschijnsel bij mensen die langdurig chemokuurden, maar toch voor ons, en vooral voor Eva, een nieuw probleem waarvan ze zeer slecht slaapt en helaas weer extra medicijnen moet innemen, onvoorstelbaar wat een hoeveelheid Eva inmiddels per dag moet innemen, Pijn is en blijft voor Eva lastig, ze moet er regelmatig flink van huilen en de vermoeidheid maakt het bij elkaar een moeizame week voor haar.
Vandaag is Eva wel met mijn zus Arina wezen wandelen in haar rolstoel, toen ze terug waren kon Eva bijna niet meer de trap op van vermoeidheid, ondanks dat ze zelf niet eens had gelopen, juist dan voelt het voor ons ook als een loden last, en wat zou je dit graag van haar over willen nemen.
Sven is vannacht op school en zit daar met zijn klas een nacht lesmarathon uit voor de stichting vrienden van Sophia, overigens was er op de gehele school van Amy en Sven een thema week rondom kanker en zal er morgen symbolisch aan Eva een cheque worden overhandigd met de totaal opbrengst, voor ons als gezin wel heel dubbel , want inmiddels zijn wij wel heel erg bekend met deze bestemming, aan de andere kant maakt dit juist ook de kinderen bekend met de gevolgen van deze toch wel heel ernstige vorm van ziek zijn.
We blijven bidden en vertrouwen op God onze vader, en ervaren iedere dag dat Hij er voor ons is, ook al blijft alles onzeker en moeizaam, Wij houden ons hieraan vast, en geven ondanks alles, alle zorgen in Zijn handen
Wim