Nadat Eva bijna de gehele nacht wakker was geweest van de hevige pijn in haar onderlichaam en in haar benen, moesten we, nadat we zaterdagmorgen telefonisch met het Sophia ziekenhuis hadden overlegd, direct komen voor verder onderzoek.
Eva kon bijna niet meer lopen, en ook waren haar onderlichaam en rechterbeen heel erg dik en opgezwollen, nadat er door de dienstdoende arts en de Oncoloog diverse onderzoeken waren gedaan en er ook samen met de chirurg naar een echo is gekeken, kwam er naar boven dat Eva flink vergrootte nieren had en dat deze absoluut niet functioneerden zoals dat zou moeten, en moest ze helaas direct worden opgenomen om te worden geopereerd, want zonder nierfunctie kan gewoon niet, dus moest er of een drain of een catheter worden ingebracht, tegelijkertijd zal Eva dan, omdat ze toch onder narcose is, een kijk operatie ondergaan, waarbij de artsen zullen proberen vast te stellen wat de status van haar kankertumoren is
Zonder uitstel is er besloten dat dit nog direct zaterdag avond moest gebeuren, maar omdat de OK al bezet was kan dit pas na middernacht, alleen al dit tijdstip geeft aan hoe urgent de situatie is. Onvoorstelbaar hoe snel de situatie kan veranderen, wat een grote zorgen weer ineens, want de gevolgen zijn voor ons althans totaal nog niet te overzien, maar wat schiet er allemaal door je hoofd, kan de tranplantatie dan nog wel etc etc…..??
Mirjam is gebleven, en ik zal haar morgenmiddag weer aflossen, Pasen en even een paar dagen rust voor ons allemaal, zijn ineens verdwenen, en het voelt als onwerkelijk, terwijl ik dit schrijf om 01.00 s`nachts belt Mirjam en verteld me dat Eva naar de operatie kamer is gebracht, ze wilde absoluut niet en was heel verdrietig, net als vandaag overdag toen zei ze zelfs tussen het vele huilen door dat ze bang was dat ze Bop (de hond) nooit meer zou zien, want dat ze direct door zou gaan naar Leiden? wat spookt er allemaal door haar hoofd, het vreet aan je als vader, het voelt zo zwaar, en hoe lang gaat dit nog duren? allemaal vragen, die we eigenlijk allemaal wel hebben, en geen antwoorden voor vinden.
Vandaag is het Pasen, het feest van de opstanding van de Here Jezus, voor ons is dit ineens geen feest meer, maar een bizarre confrontatie met de ernstige ziekte van Eva. Alleen God onze vader weet onze bestemming, wat worden wij heen en weer getrokken tussen hoop en vrees, wat voelt het zwaar, Ik bid voor Eva en probeer te gaan slapen
Wim