2e paasdag is er s`morgens vroeg bij Eva een MRI scan uitgevoerd, omdat ze zondag einde van de middag ineens heftige pijn kreeg in haar onderrug en bovenbenen, Deze pijn was totaal niet te verklaren, ondanks dat deze pijn in de loop van avond weer verminderde, stond de dienstdoende oncoloog er op dat Eva direct verder werd onderzocht.
De uitslag van deze scan kregen wij in de loop van de dag te horen, en is heel erg slecht nieuws. Er is bij Eva opnieuw een tumor aangetroffen, groter dan een mandarijn, nu echter meer rechts in haar onderbuik, verdere details moeten nog worden onderzocht, maar de situatie is zeer zeer zorgelijk, zeker is ook dat door deze situatie de transplantatie in leiden nu niet door kan gaan.
Je hoort deze informatie aan, maar je beseft gewoonweg niet dat het om je eigen dochter gaat, je wil het niet horen, ineens stort je wereld in, en herinner je je de woorden van de oncoloog, bijna dreigende woorden die ons destijds duidelijk maakten, dat er zeker geen nieuwe aangroei mag zijn, dat juist dat de nekslag voor genezing zou betekenen.
Vragen, heel veel vragen schieten je tijdens dit slecht nieuws gesprek door je hoofd, hoe nu verder?, is er een verder? wat zijn dan nu nog de kansen voor Eva? voor je gevoel is de conclusie onjuist, er is nog zoveel wat kan!?, maar je verstand zegt je dat de echte kansen nu ineens wel heel erg klein zijn geworden.
Verder met bestraling is een optie, maar kan alleen op die plaatsen waar Eva nog niet bestraald is, dit moet allemaal met spoed bekeken gaan worden, maar de kans is hierop minimaal, Chemokuren zijn verder uitgesloten, Eva zit echt aan haar tax, en dat zal zeker geen oplossing kunnen gaan brengen. wat wel kan? is eigenlijk 1 grote vraag voor ons.
Na dit slecht nieuws gesprek zijn Mirjam en ik samen bij Eva gaan vertellen wat de dokter had bericht, ze sloot haar ogen, en huilde dikke tranen, en als ouders breekt je hart, onbeschrijfenlijk hoe ik me voelde, je eigen kind moeten berichten dat het weer helemaal fout zit, dat er nu geen transplantatie gaat gebeuren, en dat de dokter denkt dat ze niet meer beter kan gaan worden.
We huilden allemaal, hielden elkaars handen vast, en toen hebben we gebeden, een moment waarvan ik nu nog de rillingen over mijn lijf voel lopen, een moment waarop je beseft hoe klein wij eigenlijk maar zijn, een moment waarop je beseft dat niets belangrijker is dan gezond zijn, een moment waarop je beseft……….?, eigenlijk besef ik het nu (8 uur later) nog steeds niet! ik kan alleen maar huilen.
Toch is er nog steeds God onze Vader in de hemel, Hij ziet ons, en kent onze angst en zorgen, ik weet niet hoe, ik weet ook niet waarom, maar we blijven vertrouwen dat Eva in Zijn handen een (gezonde) toekomst heeft, Hij heeft dit aan ons beloofd! laten we bidden voor een wonder.
Wim